Çiğdem şiirinin ilk dörtlüğünde Aşık Veysel çiğdem çiçeğini konuşturur:
Çiğdem der ki ben elayım
Yiğit başına belayım
Hepisinden ben alayım
Benden ala çiçek var mı
…

Yılın ilk gününde fotoğrafseverlere bir demet çiçek sunmak istedim. Çiğdemden ala çiçek var mı?
Nezahat Gökyiğit Botanik Bahçesinde birkaç küme çiğdemin içinden görüntülemek için seçim yaparken, çerçeveyi oluştururken ter döktüğümü hatırlıyorum.

İlk sırada ‘derinlik etkili’ bir çiçek var. Diğerlerinin yanında öne çıkmış. Çiçekleri doğal ortamda çekerken aralarından birilerini öne çıkarmak benim için tercihten de öte. ‘Böyle olmalı’ diye düşünüyorum.

Sırada benzeşen iki adet çiğdem portresi var. İsterseniz arka planda sarılı yeşilli tonlardan oluşan yağlı boya bir pano olduğunu varsayın. İsterseniz bir kargaşa, bir fırtına, bir savrulma olmuş olsun. Bu çiğdemler de birer güzelin özgüvenli duruşunu sergiliyor olsunlar. Yiğit başına bela olsunlar.

İki çiğdem arasında seçim yapmakta zorlandım. Benzeşseler de birisini geride bırakmaya kıyamıyorum.

Sırada biraz karartma uyguladığım bir fotoğraf var. Çarpıcı, zıtlık içeren, isyankar bir havası var.

Bu fotoğrafı da sevdim. Kurgulanmış bir stüdyo fotoğrafı gibi oldu. Arka fonu karartınca çiğdem ışık saçmaya başladı sanki. Yorumlamak gerekirse; karanlığı ve aydınlığı, umudu çağrıştırıyorsa bana uyar!

Aşık Veysel’in torununa Çiğdem adının verilmesinde bu çiçeğe duyduğu sevgi etkili olmuş olmalı. Onun şiirinin çağrışımına daha uygun, coşkulu bir fotoğraf ile kapanışı yapayım. Benim tarzım olarak gördüğüm, izlenimci (empresyonist) bir hava taşıyan bir grup portresi bu.

Fotoğrafın büyük bölümü sulu boya havasında. Çok net değil gibi. Ama ‘defolu bir ürün’ derseniz üzülürüm. Çünkü bu fotoğrafı böyle çekmek için az uğraşmadım. Rica etsem, şöyle düşünebilseniz : ‘Kıpırdaşmayın, çekiyorum’ dediğim halde söz geçirememişim! Keratalar kutlama havasına girip biraz dağıtmış olsunlar kendilerini.

Tüm fotoğrafseverlere mutlu, aydınlık, coşkulu, ışıltılı bir yeni yıl dilerim.