Cumalıkızık’ın UNESCO Dünya Mirası Programınca listelenen 1031 alandan biri olduğunu yeni öğrendim. İnsanlığın ortak mirası olarak kabul görüp onurlandırılan bir kızık köyü.   Kızık, Uludag’ın etekleri ile vadiler arasında sıkışıp kalan köylere denirmiş.

Güzel bir ilkbahar günü, Cumalıkızık’ın taş sokaklarında geçmişin renklerinin peşindeyiz.

Hafta sonu ana sokaklarda kendinizi neşeli bir kalabalığın akışına teslim edebilirsiniz. Ama biz rahatça fotoğraf çekebilmek için ara sokaklara dalıyoruz.

Yüksek taş duvarlı evlerin yanısıra taş duvarları ile birlikte ahşap çatkıların gözüktüğü evler de var. Zamanda seyahat etmiş gibi oluyorsunuz.

Taş duvarlar, çatkılı duvarlar, dökülmüş sıvalar, kablolar .. Tam bir kaos, ama gözüme çok sevimli ve güzel gözüküyorlar.

Bazı evlerin camları ya ayna olmuş, siz içeriye bakmak isterken size dışarıyı gösteriyor, ya da perdeler çekili …

Aklıma Tolstoy’un Anna Karenina romanına giriş için seçtiği düşündürücü genelleme geliyor. “Her mutlu aile birbirine benzer; her mutsuz ailenin mutsuzluğu kendine göredir.” Yapacağımı yaptım galiba; bir yerlere uçtum yine. Gerçi bugün burada durum çok farklı. Cumalıkızık mutlu insanların toplanma yeri gibi. Cazibesiyle, güzel bir gün geçirmeleri için insanları kendine çekmiş.

Mavi, mor tonlarını sevdiğimi dünya alem biliyor. Öğle güneşinin bir evin duvarına sunduğu kiremit gölgesi hoşuma gidiyor. Biraz da komiklik yapıp bir gülümseme koparıyorum…

Soldaki eski traktör epeyce kişiyi hatıra fotoğrafı için yanına çağırdı.

 

Cumalıkızık sokaklarında eski tarzları korunarak yenilenmiş evler de var, dökülen evler de.  Ben yıpranmış evlerde, duvarlarda güzellikler arıyorum.

Yukarıdaki fotoğrafta, naylon örtünün arkasından belli belirsiz seçilen kırmızı çiçeklere takıldım.

“Kardeşim! Neden güzel, yenilenmiş, bakımlı evleri, sokakları çekmiyorsun da böyle dökülen evleri, duvarları çekiyorsun? Anarşit misin sen?” demeyin ne olur. Bence bunların hüzünlü bir güzelliği var. Bakın ünlü bir fotoğrafçı bana arka çıkacak şimdi.

Fotoğrafçı David duChemin, Vietnam’da yer yer sıvası dökülmüş, değişik sarı tonlarındaki bir duvarı ve önünde de kırık dökük bir bisikletin fotoğrafını çekmiş, yanına da not düşmüş: “Çürüyen duvarlar ve insan yapımı şeyler nedense beni çok etkiliyor; belki tüm yaptıklarımızın geçici olmalarından, belki de sadece doku ve renklerinden.”

Yukarıdaki fotoğrafta gölgede kalışının etkisiyle bir ada gibi duran ev, geniş açı merceğin de yardımıyla gözümde ayrı bir kimlik kazandı.

Dar sokaklarda, güneş ışığının bıçak gibi yardığı duvarları arka fon alarak fotoğraf çekmeyi ihmal etmedik.

Bazı yerlerde de gölgelere sığındık.

Bir başka sokak bizi taş duvarları, rengarenk boyanmış evleri ile karşıladı.

Boyalı taş duvarlar alışık olduğum bir görüntü değildi. Ama çok hoşuma gitti.

Yukarılarda bir yerlerde beni anarşitlikle suçlayan izleyiciye şunu da söylemek isterim : Elbette güzel, neredeyse kusursuz evler de vardı.

Belli ki özenle bakılmış bir evi,” çekmeden olmaz, güzel bir açı bulmalı” diye düşünürken evin önündeki bir tabelada “Evin önünde foto çekmek ve çekinmek yasak” yazısını gördüm.

Allahım ne günlere kaldık. Hevesim kaçtı, sırf ‘haber niteliği olsun’ diye bir fotoğraf çektim yine de. Benzer bir uyarıyı Bozcaada’da görmüştüm. O evin fotoğrafını da Bozcaada Evleri dizisinde inadına paylaşacağım. Tatar inadı!

Gölgeler yavaş yavaş uzamaya başladı. Taş duvarlara, sarılı morlu, bakımlı, bakımsız, güzel evlere bir bakış daha atıp dönüşe geçiyoruz.

Cumalıkızık’ın bu defa sokaklarını çektik, bir dahaki gelişimizde de evlerinin içlerini çekeriz.

Dönüş yolunda bize şöyle tempolu, keyifl veren bir şarkı eşlik etmeli. Jennifer Warnes’ın “First we take Manhattan, then we take Berlin” şarkısı iyi gider. Aykırı sözler ve nefis bir gitar solosu…Tavsiye ederim.

 https://www.youtube.com/watch?v=W0rZ2CPCYBQ