Sonbahar her yaprağın birer çiçeğe dönüştüğü ikinci bir bahardır.
Albert Camus
Sonbaharı kucaklayan hoş bir deyiş. Yaprakların çiçeklere dönüşmesi – neredeyse özgünlük kazanmaları – giderayak yeni renklerle bezenmeleri, dallarından kopup farklı yerlere sürüklenmeleri, hoşumuza gidecek bir kompozisyon yaratmaları ile yakından ilgili.
Değişik türden ağaçların yaprakları rüzgarın, yağmurun etkisiyle bir araya gelmişler, mozaik oluşturmuşlar. Bir toplantı havası var. Bu yapraklar yeşilken beraber oynamalarına izin verilmiyormuş. Şimdi karışanları yok …
Sonbahar şenliğine farklı renkler katılıyor. Bazı fotoğraflar kocaman posterler halinde basılmayı hakkediyorlar. Bu fotoğrafları, makinayı üçayak üzerine alıp diyaframı da iyice kısarak maksimum netlikle çekmek gerekiyor. Sonra geç karşılarına bakakal …
Milli Piyango’yu kazanmak için nasıl bir bilet almak gerekiyorsa, sonbahardan nasibimizi almak için de zincirlerimizi kırıp, değişik türden ağaçların -aman aralarında akça ağaç da olsun! – bulunduğu bir yerlere gitmek gerekiyor.
Sevdiğim bir Çin atasözüne göre, ağaç dikmek için en iyi zaman yirmi yıl öncesidir, o zaman kaçırılmışsa, en iyi dikme zamanı şimdidir. Ulu ağaçları bir başka severim, saygı ve sevgi duygusu dolar içime.
Geçenlerde, California’nın kuzeyindeki yağmur ormanlarının içinde, oldukça yakın zamanda, keşfedilmiş dev bir bir kızılağaca tırmanışı konu olan bir yazı okudum. Tırmanışa katılan bir gazeteci –Richard Preston- bu konuda bir de kitap yazmış. Yüz metreyi aşan ağaçların üstünde, yüzyıllar boyunca biriken tozların, eğrelti otları ve başka bitkiler için bahçeler oluşturan toprağa dönüştüğünü, bu heybetli ağaçların bir organizmaya dönüşüp, mercan adaları misali bir ekosistem oluşturduklarını, bu ağaçlarda henüz tasnifi yapılmamış pek çok canlının yaşadığını anlatıyor. Masal gibi … Yazarın websitesine gidin, fotoğraflar da var. Bir başka kaynakta, bu ağaçların arasında 2,200 yaşında olanların olduğu belirtiliyor…
Neyse … Yakınlarımızda dev bir kızılağaç yok. Ama güzel bir ağacın yanında küçücük kalabiliyorsak, bence bu yeterli. Mevsimlerden sonbahar, kızıl yapraklı bir ağaç, eteğinde bizden biri, avuçlarında ateş rengi bir yığın yaprak …
Gezimize devam ederken gözüme ilişen su birikintisi kışa hazırlanan ağaçlara ayna tutuyor. Bir parça gökyüzünün, ağaçların yerde yansımaları sanki bir kolaj (kesyap) etkisi oluşturuyor. Sarı, kahverengi, kırmızı renklerin karışımı da cabası.
Bazı yerlerde üst üste yığılan yapraklar da kabartma bir tablo oluşturmuşlar. Bu yaprakları yapboz parçalarına benzetiyorum. Parçaları birleştirerek ‘Yağmurlu bir Sonbahar Günü’ adlı tabloyu tamamlayabilir miyiz? …
Yağmur suyunun akışı yavaşlamış. Yosunlaşmaya yüz tutmuş çakıl taşları, taşların eteğinde yansıma ile adeta farklı bir renk alan su, aralarda sıkışmış, suya doymuş yapraklar …
Sonbaharın sonuna geldik: ağaçlar artık yapraklarını tutamaz oldular. Sezon sonu finali … Bir ağacın dallarındaki son yapraklarından biri poz veriyor. Kaç gün daha direnebilecek ki?
Yol boyunda, birkaç ağacın çevresine savrulmuş yapraklardan bir avuç kadarını özenle seçerek topladım. Sonra da onlarla stüdyoya girdim… Bu ne kadar doğru tartışılır. Ama şu renklere bakar mısınız!
Bu blogun kapanışını soru soran bir alıntı, bir de mini anket ile yapalım.
Sözcükler yaprak olsaydılar sonbaharı mı tercih ederdiniz ilkbaharı mı?
Jarod Kintz
Evet tercihiniz?
O rengarenk yapraklar yeşilken de güzeldir dallarda, sararıp solsalar da, kızarsa da yanakları. Yağmurla, karla yıkansalar da toprakta. Onları gözlerimizle okşama zamanı andır, içinde bulunduğunuz gündür, güneşli de olsa, yağmurlu, sisli, karlı da olsa. Yapraklara duygularınızı da katarak yaşam veriyorsunuz ve o güzellikleri nefis bir anlatımla aktarıyorsunuz bizlere. Doğaya da saygılıyız, onu gören gözlere de. Teşekkürler.